Het Paradijs op aarde, ECHT WAAR!!!
Blijf op de hoogte en volg Stephen
17 Augustus 2012 | Indonesië, Makassar
Beste Schildknaapjes,
Allereerst wil ik jullie alvast waarschuwen dat dit bericht aan de lange kant zal zijn. Zoals jullie weten houd ik dit dagboekje voornamelijk voor jullie bij, maar daarnaast ook voor onszelf om op eenzame dagen dit alles nog eens te kunnen doorlezen. De afgelopen dagen hebben we wat mij betreft op de mooisteplaats van onze gehele reis gezeten en hier ga ik dan ok mooi even uitgebreid over berichten.
Het begon allemaal nog in Kuta, Bali, waar we op tijd werden opgehaald voor onze vlucht naar Palu in Centraal Sulawesi. Een snelle taxi bracht ons naar Denpasar Airport waar we snel incheckten voor onze vlucht met Lion Air. De beenruimte bij de vliegtuigen zijn ongeveer 20 cm waardoor aanvankelijk alleen Alex "normaal" kon zitten. Gelukkig waren er wederom weer plaatsen bij de nooduitgang dus kon er nog een beetje comfortabel van de vlucht genoten worden. De Gili-eilanden en Bali gaven een schilderachtig uitzicht en de vlucht begon goed. Op Makassar moesten we binnen 20 minuten overstappen, naar wat bleek precies hetzelfde vliegtuig en precies dezelfde crew. Alleen was er een iets drastisch veranderd, de weinig westerlingen in het vorige toestel waren ingewisseld door letterlijk geen andere toeristen, het aanstaren en foto's maken was dus begonnen. Na de vlucht met de taxi naar een hotel gegaan om ons voor te bereiden op een lange reis naar Ampana en ons uiteindelijke doel de Togean Islands.
In Palu werd uiteindelijk het verschil gemaakt door het reizen in Indonesie tijdens de Ramadan duidelijk. Er was na lang zoeken namelijk niet echt een tent open om te eten. Uiteindelijk bleek er wel veel open te zijn, maar was het de bedoeling dat we vanachten een gordijn aten, dit gaf rare situaties omdat we als blanke westerlingen uiteraard boven het gordijn uitkwamen en dat we sowieso al veel bekijks hadden. In Palu hebben we letterlijk geen enkele andere westerling gezien en waren we daarnaast de enige gasten in het hele hotel. Eerst was het vrij moeilijk om onze transfer naar Ampana te regelen, gelukkig hielp het snoepje van de receptie ons goed verder en na wat doortastende telefoontjes was het toch gelukt om het te regelen.
's ochtends vroeg werden we opgehaald door een mini-busje die ons door het landschap van centraal Sulawesi leidde naar Poso (7 uur). Veel gestopt onderweg waar we uiteraard weer veel werden aangestaard en de nodige foto's van ons met de hele familie moesten worden gemaakt, vooral de kinderen, waar het soms bij leek dat ze nog nooit een blanke hadden gezien bekeken ons met grote ogen van top tot teen. Eindelijk in Poso aangekomen moesten we daar gelijk gaan pinnen aangezien er geen ATM in Ampana en op de Togean Islands zijn. Achter op de motor ging ik op weg om even wat miljoenen flappen te tappen voor Alex, Laurens en mij.
We stapte in Poso over in een Lexus van de lokale coole dudes, deze was ongelooflijk, maar waar, van binnen bekleed met roze leer en roze bont. Onder het heerlijke kabaal van harde housemuziek zette we onze reis voort naar Ampana. Omdat de ramen daardoor natuurlijk open moesten blijven werden we door alle voorbijgangers bezwaaid en zaten we als een soort BB. (bekende Belanda's) in de auto. Na weer 5 uur kwamen we uiteindelijk aan in Ampana. Het stadje waaruit de boot naar de Togeans vertrekt. Hier was echt niets te doen. Dus vroeg naar bed en de volgende ochtend de boot op.
Vroeg opgestaan en ontbeten met heerlijke pannenkoeken, daarna in de korte tijd die we nog hadden nog even de laatste dingen regelen voor de terugreis richting Makassar. Helaas kunnen we door tijdgebrek (het klinkt heel raar in een maand) niet meer naar de uitvaartceremonies bij Tana Toraja omdat we daar toch echt wat meer dagen voor uit moesten trekken.
De boot was een soort van vervallen veerboot met houten bedjes in de romp. De 10 andere toeristen waren lekker in de zon op het voordek gaan zitten en dat gingen wij dan ook maar doen. Gelijk naar boven verplaatst voor wat meer wind want het was erg warm in de brandende zon. Tijdens het genieten van het mooie landschap om ons heen verbrandden we helaas levend en onze voorzorgsmaatregelen met zonnebrand waren helaas niet toereikend. Hadden we de locals maar nagedaan dachten we. Gelukkig werd onze fout toch nog goedgemaakt toen we de eilandengroep naderden. Met open monden van verbazing zagen we het uitzicht mooier en mooier worden. De kleur van de zee nam alle kleuren van het blauwe spectrum aan en werd helderder en helderder. Zelfs het koraal op bijna 20 meter was duidelijk te zien. Af en toe sprong er een vliegende vis langs en zelfs nog een zwaardvis in gevecht met een van zijn prooien naast de boot gehad. De stranden in de baaitjes om ons heen werden witter en witter en na 3,5 uur genieten kwamen we aan in Wakai. Onze lokale gids Farid nam ons mee naar onze longtailboot naar het eiland waar wij naartoe gingen (Kadidiri). We werden met 10 man en bagage op een kleine boot gepropt. Deze tegenvaller werd echter ruimschoots goedgemaakt toen we langs ons hotel voeren en we voor onze ogen zagen waar we onze dagen in dit verborgen paradijs mochten doorbrengen. We wreven in onze ogen om te kijken of het echt was. Het koraalrif dat door het kraakheldere water werd onderbroken door kleine visjes en een houten pier die van het parelwitte strand 100 meter de zee in liep. Op het strandje zagen we ongeveer tien kleine huisjes staan, allen met zeezicht.
Inmiddels aangekomen op het eiland werden we naar ons huisje gebracht genaamd Borneo. Dit huisje bleek toch zeker een van de mooiste te zijn van allemaal aangezien het gebouwd was op houten palen boven de zee. Door de kiertjes in de vloer zagen we het nog steeds blauwe water de branding overleven. Het extreem slijmen en aardig doen tegen onze lokale gids had dus zijn vruchten afgeworpen. Door de warmte hadden onze verbrande onderarmen en benen een sterke behoefte aan een frisse duik. Zo snel mogelijk waagden we dan ook de sprong vanaf de pier het water in. Al snel hadden we wat mensen ontmoet, immers we zaten met een kleine groep op een nog kleiner eilandje, van wie we snorkelsetjes mochten lenen. Het uizicht onder water is verbluffend en ik overdrijf niet. Kleurig koraal om ons heen en visjes in nog meer kleuren. De drie maaltijden per dag die inbegrepen waren in de kamerprijs werden gegeten in de main hall van het hotel. (toch ook wel logisch aangezien er in de wijde omgeving geen horeca-uitbater te vinden was. Tijdens het eten zaten we aan lange tafels en kwamen de gesprekken met mensen van over de hele wereld al snel op gang. De eerste avond afgesloten met sterrenkijken op de pier.
Op het eiland hadden we alleen stroom van 17:30 - 23:00, waarna ook alle lichten uit gingen. Daardoor werden de sterren helderder en helderder, en konden we genieten van elke meteoriet die de dampkring invloog. Vallende sterren all over en uiteraard voor ieder van jullie een wens gedaan. Na onze nacht onder de muskietennetten waren we weer vroeg op om de snorkeltour te doen. Op vier verschillende plekken in de omgeving maakten we een duik. Het koraal werd met elke duik mooier en we hebben een hele hoop verschillende tropische vissen mogen verwelkomen.(Rifhaaien, maanvissen en clownvisjes, die van finding Nemo). De lunch werd gehouden op het mooiste strand die wij ooit hadden gezien (foto op facebook). Een plaatje waar je bijna niet van geloofd dat het een eigen foto is zo uit de Bounty-reclame gestolen. GENIAAL! Om 16:00 weer terug om bij te komen, waarna we tijdens het avondeten onze ervaringen weer konden delen met alle andere gasten. Niet al te laat ons bed in omdat een volle dag snorkelen vermoeiender was dan we dachten en we onze verbrande ruggen wat rust wilde gunnen. De volgende dag hadden we onze chilldag en hebben we werkelijk niets anders gedaan dan genoten van het uitzicht en verder in onze boeken gelezen. Na het steeds beter wordende avondeten (deze avond was het verse krab) werd het kampvuur aangestoken, voor ons en veel anderen was het namelijk de laatste avond. Die hebben we heerlijk afgesloten op de pier met wat bintangetjes en goede gesprekken, uiteraard weer genietend van de sterrenhemel.
De volgende ochtend ontbeten en de bootreis weer terug. Deze keer waren we wel binnen gaan zitten en heb ik in ieder geval 3 van de 4 uur heerlijk geslapen. In Ampana was alles dicht dus hebben we zelf onze lunch bij elkaar moeten rapen en deze in een lokaal keukentje klaargemaakt.
Diezelfde middag naar Poso doorgereisd waar we aankwamen in het goedkoopste hotel ooit (4 euro per nacht). Hier was dan ook alles mee gezegd. Smerig ranzig maar gelukkig maar voor een nachtje.
Vandaag de vlucht gehad naar Makassar, waar we inmiddels zijn neergestreken in een heerlijk hotelletje vlak bij de wijk waar de moeder van Ali vandaan komt. Morgen maar eens de stad bekijken en helaas alweer naar het einde van onze reis toewerken!
Zoals ik al zei is hij erg lang geworden, de foto's volgen bij thuiskomst. Mocht je ooit het idee te hebben geopperd om ook deze kant op te reizen, dan zou ik zeggen. Koop een ticket, doe het nu en vergeet zeker niet de reis te maken naar de Togeans. Onvoorstelbaar mooie ervaring!!
Een goed weekend allemaal, we hoorden dat het in Nederland tropisch weer wordt. Dit hebben jullie ook zeker allemaal verdiend :)
Goed weekend,
Selamat Jalan
Tot bier,
Stephen
Allereerst wil ik jullie alvast waarschuwen dat dit bericht aan de lange kant zal zijn. Zoals jullie weten houd ik dit dagboekje voornamelijk voor jullie bij, maar daarnaast ook voor onszelf om op eenzame dagen dit alles nog eens te kunnen doorlezen. De afgelopen dagen hebben we wat mij betreft op de mooisteplaats van onze gehele reis gezeten en hier ga ik dan ok mooi even uitgebreid over berichten.
Het begon allemaal nog in Kuta, Bali, waar we op tijd werden opgehaald voor onze vlucht naar Palu in Centraal Sulawesi. Een snelle taxi bracht ons naar Denpasar Airport waar we snel incheckten voor onze vlucht met Lion Air. De beenruimte bij de vliegtuigen zijn ongeveer 20 cm waardoor aanvankelijk alleen Alex "normaal" kon zitten. Gelukkig waren er wederom weer plaatsen bij de nooduitgang dus kon er nog een beetje comfortabel van de vlucht genoten worden. De Gili-eilanden en Bali gaven een schilderachtig uitzicht en de vlucht begon goed. Op Makassar moesten we binnen 20 minuten overstappen, naar wat bleek precies hetzelfde vliegtuig en precies dezelfde crew. Alleen was er een iets drastisch veranderd, de weinig westerlingen in het vorige toestel waren ingewisseld door letterlijk geen andere toeristen, het aanstaren en foto's maken was dus begonnen. Na de vlucht met de taxi naar een hotel gegaan om ons voor te bereiden op een lange reis naar Ampana en ons uiteindelijke doel de Togean Islands.
In Palu werd uiteindelijk het verschil gemaakt door het reizen in Indonesie tijdens de Ramadan duidelijk. Er was na lang zoeken namelijk niet echt een tent open om te eten. Uiteindelijk bleek er wel veel open te zijn, maar was het de bedoeling dat we vanachten een gordijn aten, dit gaf rare situaties omdat we als blanke westerlingen uiteraard boven het gordijn uitkwamen en dat we sowieso al veel bekijks hadden. In Palu hebben we letterlijk geen enkele andere westerling gezien en waren we daarnaast de enige gasten in het hele hotel. Eerst was het vrij moeilijk om onze transfer naar Ampana te regelen, gelukkig hielp het snoepje van de receptie ons goed verder en na wat doortastende telefoontjes was het toch gelukt om het te regelen.
's ochtends vroeg werden we opgehaald door een mini-busje die ons door het landschap van centraal Sulawesi leidde naar Poso (7 uur). Veel gestopt onderweg waar we uiteraard weer veel werden aangestaard en de nodige foto's van ons met de hele familie moesten worden gemaakt, vooral de kinderen, waar het soms bij leek dat ze nog nooit een blanke hadden gezien bekeken ons met grote ogen van top tot teen. Eindelijk in Poso aangekomen moesten we daar gelijk gaan pinnen aangezien er geen ATM in Ampana en op de Togean Islands zijn. Achter op de motor ging ik op weg om even wat miljoenen flappen te tappen voor Alex, Laurens en mij.
We stapte in Poso over in een Lexus van de lokale coole dudes, deze was ongelooflijk, maar waar, van binnen bekleed met roze leer en roze bont. Onder het heerlijke kabaal van harde housemuziek zette we onze reis voort naar Ampana. Omdat de ramen daardoor natuurlijk open moesten blijven werden we door alle voorbijgangers bezwaaid en zaten we als een soort BB. (bekende Belanda's) in de auto. Na weer 5 uur kwamen we uiteindelijk aan in Ampana. Het stadje waaruit de boot naar de Togeans vertrekt. Hier was echt niets te doen. Dus vroeg naar bed en de volgende ochtend de boot op.
Vroeg opgestaan en ontbeten met heerlijke pannenkoeken, daarna in de korte tijd die we nog hadden nog even de laatste dingen regelen voor de terugreis richting Makassar. Helaas kunnen we door tijdgebrek (het klinkt heel raar in een maand) niet meer naar de uitvaartceremonies bij Tana Toraja omdat we daar toch echt wat meer dagen voor uit moesten trekken.
De boot was een soort van vervallen veerboot met houten bedjes in de romp. De 10 andere toeristen waren lekker in de zon op het voordek gaan zitten en dat gingen wij dan ook maar doen. Gelijk naar boven verplaatst voor wat meer wind want het was erg warm in de brandende zon. Tijdens het genieten van het mooie landschap om ons heen verbrandden we helaas levend en onze voorzorgsmaatregelen met zonnebrand waren helaas niet toereikend. Hadden we de locals maar nagedaan dachten we. Gelukkig werd onze fout toch nog goedgemaakt toen we de eilandengroep naderden. Met open monden van verbazing zagen we het uitzicht mooier en mooier worden. De kleur van de zee nam alle kleuren van het blauwe spectrum aan en werd helderder en helderder. Zelfs het koraal op bijna 20 meter was duidelijk te zien. Af en toe sprong er een vliegende vis langs en zelfs nog een zwaardvis in gevecht met een van zijn prooien naast de boot gehad. De stranden in de baaitjes om ons heen werden witter en witter en na 3,5 uur genieten kwamen we aan in Wakai. Onze lokale gids Farid nam ons mee naar onze longtailboot naar het eiland waar wij naartoe gingen (Kadidiri). We werden met 10 man en bagage op een kleine boot gepropt. Deze tegenvaller werd echter ruimschoots goedgemaakt toen we langs ons hotel voeren en we voor onze ogen zagen waar we onze dagen in dit verborgen paradijs mochten doorbrengen. We wreven in onze ogen om te kijken of het echt was. Het koraalrif dat door het kraakheldere water werd onderbroken door kleine visjes en een houten pier die van het parelwitte strand 100 meter de zee in liep. Op het strandje zagen we ongeveer tien kleine huisjes staan, allen met zeezicht.
Inmiddels aangekomen op het eiland werden we naar ons huisje gebracht genaamd Borneo. Dit huisje bleek toch zeker een van de mooiste te zijn van allemaal aangezien het gebouwd was op houten palen boven de zee. Door de kiertjes in de vloer zagen we het nog steeds blauwe water de branding overleven. Het extreem slijmen en aardig doen tegen onze lokale gids had dus zijn vruchten afgeworpen. Door de warmte hadden onze verbrande onderarmen en benen een sterke behoefte aan een frisse duik. Zo snel mogelijk waagden we dan ook de sprong vanaf de pier het water in. Al snel hadden we wat mensen ontmoet, immers we zaten met een kleine groep op een nog kleiner eilandje, van wie we snorkelsetjes mochten lenen. Het uizicht onder water is verbluffend en ik overdrijf niet. Kleurig koraal om ons heen en visjes in nog meer kleuren. De drie maaltijden per dag die inbegrepen waren in de kamerprijs werden gegeten in de main hall van het hotel. (toch ook wel logisch aangezien er in de wijde omgeving geen horeca-uitbater te vinden was. Tijdens het eten zaten we aan lange tafels en kwamen de gesprekken met mensen van over de hele wereld al snel op gang. De eerste avond afgesloten met sterrenkijken op de pier.
Op het eiland hadden we alleen stroom van 17:30 - 23:00, waarna ook alle lichten uit gingen. Daardoor werden de sterren helderder en helderder, en konden we genieten van elke meteoriet die de dampkring invloog. Vallende sterren all over en uiteraard voor ieder van jullie een wens gedaan. Na onze nacht onder de muskietennetten waren we weer vroeg op om de snorkeltour te doen. Op vier verschillende plekken in de omgeving maakten we een duik. Het koraal werd met elke duik mooier en we hebben een hele hoop verschillende tropische vissen mogen verwelkomen.(Rifhaaien, maanvissen en clownvisjes, die van finding Nemo). De lunch werd gehouden op het mooiste strand die wij ooit hadden gezien (foto op facebook). Een plaatje waar je bijna niet van geloofd dat het een eigen foto is zo uit de Bounty-reclame gestolen. GENIAAL! Om 16:00 weer terug om bij te komen, waarna we tijdens het avondeten onze ervaringen weer konden delen met alle andere gasten. Niet al te laat ons bed in omdat een volle dag snorkelen vermoeiender was dan we dachten en we onze verbrande ruggen wat rust wilde gunnen. De volgende dag hadden we onze chilldag en hebben we werkelijk niets anders gedaan dan genoten van het uitzicht en verder in onze boeken gelezen. Na het steeds beter wordende avondeten (deze avond was het verse krab) werd het kampvuur aangestoken, voor ons en veel anderen was het namelijk de laatste avond. Die hebben we heerlijk afgesloten op de pier met wat bintangetjes en goede gesprekken, uiteraard weer genietend van de sterrenhemel.
De volgende ochtend ontbeten en de bootreis weer terug. Deze keer waren we wel binnen gaan zitten en heb ik in ieder geval 3 van de 4 uur heerlijk geslapen. In Ampana was alles dicht dus hebben we zelf onze lunch bij elkaar moeten rapen en deze in een lokaal keukentje klaargemaakt.
Diezelfde middag naar Poso doorgereisd waar we aankwamen in het goedkoopste hotel ooit (4 euro per nacht). Hier was dan ook alles mee gezegd. Smerig ranzig maar gelukkig maar voor een nachtje.
Vandaag de vlucht gehad naar Makassar, waar we inmiddels zijn neergestreken in een heerlijk hotelletje vlak bij de wijk waar de moeder van Ali vandaan komt. Morgen maar eens de stad bekijken en helaas alweer naar het einde van onze reis toewerken!
Zoals ik al zei is hij erg lang geworden, de foto's volgen bij thuiskomst. Mocht je ooit het idee te hebben geopperd om ook deze kant op te reizen, dan zou ik zeggen. Koop een ticket, doe het nu en vergeet zeker niet de reis te maken naar de Togeans. Onvoorstelbaar mooie ervaring!!
Een goed weekend allemaal, we hoorden dat het in Nederland tropisch weer wordt. Dit hebben jullie ook zeker allemaal verdiend :)
Goed weekend,
Selamat Jalan
Tot bier,
Stephen
-
17 Augustus 2012 - 17:32
Maarten:
Bedankt voor de reisverslagen. Ik ben zo langzamerhand erg jaloers aan het worden. Geniet van jullie laatste dagen. -
19 Augustus 2012 - 20:41
John Van Miert:
Hartstikke leuk, nog even en het zit er weer op, geniet er nog maar van !!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
