De beklimming van de Salkantay en Machu Picchu!

Beste Schildknaapjes,

We zijn weer terug uit het hooggebergte en weer genoeg gezien en gedaan om zoals beloofd een verslagje te typen. Zoals gezegd hadden we ons opgegeven voor een trekking door het Andesgebergte rond Cuzco en dan in specifiek de berg Salkantay (6300 mtr). Zo gezegd zo gedaan, gingen we 4 dagen geleden om 04:45 op weg met kleine busjes in twee uur naar ons startpunt in Mollepata. Waar we even snel een ontbijtje naar binnen werkten en om 07:30 ongeveer begonnen met lopen. Onze groep bestond uit ongeveer 15 personen van over de hele wereld (Brazilianen, Portugezen, Italianen, Canadezen, Amerikanen en Belgen) en twee gidsen en twee koks.

Het lopen begon gelijk heerlijk de heuvels in en het uitzicht werd mooier en mooier, maar omdat de zon ook steeds hoger kwam te staan liep de temperatuur dan ook in hoog tempo op. Omdat we vroeg vertrokken gingen de 8 lagen kleding dan ook stuk voor stuk terug de daypack in en werd het lopen aangenamer. De schoenen liepen top en we behoorden dan ook snel tot de wat snellere lopers, iedereen hield dan ook zoals aangeraden zijn eigen tempo aan. Onze lange stelten zorgden er voor dat we bij elk wachtpunt (waar we dus weer wachtten tot de groep compleet was) een goede twintig minuten pauze konden nemen en onze suikers in de vorm van Snickers en Twixen konden verorberen.

Na ongeveer 6 uur lopen kwamen we bij een viewpoint aan waar we de eerste witte toppen konden bewonderen en dus ook zagen waar we nog helemaal naartoe moesten. Gelijk daarna konden de beentjes wel wat rust gebruiken en was het tijd voor de lunch met een uitzicht over een gedeelte van de Sacred Valley. Gelijk na de lunch werd duidelijk dat we inderdaad nog een stuk te lopen hadden en de ongeveer 5 uur die daarop volgden kregen we de berg Umantay in het vizier. Ons eerste kamp lag aan de voet van deze witte reus die in vergelijking met ons einddoel meer op een dwerg leek. Eenmaal aangekomen in ons eerste kamp werd meer dan overduidelijk dat we heel wat hgadden geklommen want het ademen werd lastiger en de benen werkten ook niet helemaal, hals over kop was ook de temperatuur nog eens tot onder het vriespunt gedaald en brak de donkere barkoude avond rond een uur of half zes aan. De tentjes werden opgezet en we hebben ons opgewarmd met thee en warm eten. Gelijk na het eten zijn we zo snel mogelijk de warme slaapzakken ingedoken en lagen we met ongeveer 9 lagen kleding in slaap te bibberen. De sterrenhemel is trouwens nog een aparte vermelding waard, want de absentie van lichtvervuiling (van steden enz.) is hier niet aanwezig. Hierdoor zijn de sterren helder en is zelfs de melkweg te zien.

Gebroken en met spierpijn werden we de volgende ochtend rond 5 uur gewekt met een thee van coca-bladeren en kregen we een krachtontbijt voor de van te vorgen aangekondigde helse en ook zwaarste tweede dag. We gingen in 4 uur hiken minstens 750 meter klimmen, iets wat in deze omstandigheden (laag zuurstofgehalte en spierpijn) erg lastig en zwaar was. Na 4 uur afzien kwamen we dan eindelijk op de top!! Het uitzicht was verbluffend en de euforie in de groep was grandioos, toch een hele prestatie als ongetrainde lopers. Om ons heen puntten de toppen van de Umantay en de Salkantay en door dat uizicht vergaten we de kou en het feit dat we nog twee dagen moesten. Nadat we een half uurtje hebben genoten van het uitzicht moesten we verder omdat we voor het donker in ons tweede kamp moesten aankomen. Het dalen lijkt makkelijk maar is met de spierpijn en de moeheid van de eerste 1.5 dag een grote inspanning op alle gewrichten en spieren. De overige 7 uur lang hebben we dan ook stoicijns doorgewandeld en kwamen we net voor het donker binnen. Zoals ik net al zei liep iedereen op zijn eigen tempo met een gids voorop (Waltertje) en een gids achterop. Dit zorgde ervoor dat een iemand uit de groep het donker niet haalden en dus nog op de berg vastzat. Niemand wist wat er aan de hand was en er werd een kleine zoekactie opgezet door de gidsen die in het pikkendonker terug de berg op gingen. Uiteindelijk bleek het vermoeidheid en toch een kleine vorm van hoogteziekte te zijn en 2.5 uur later kwam ook zij aan in ons kamp. Maar weer om 20:00 gaan slapen want onze benen trokken het niet meer.

Onze laatste dag hiken voor de Machu Picchu hoefden we "maar" 6 uur te lopen en ging het stukjes bergop en bergaf, dit alles niet meer in het hooggebergte maar in een meer tropische omgeving. De witte bergtoppen waren ingeruild voor mooi groen begroeide bergen aan weerszijden en na 6 uur doorlopen kwamen we aan op de plek waar we werden opgehaald door de jeeps (de jeeps zaten vol dus wij zaten heerijk op het dak) om onze laatste lunch te eten. Een waar feestmaal. Niet lang na de lunch richting hydroelectrica gegaan om daar met een gedeelte van de groep richting Aguas Calientes te treinen. Deze laatste stad is het vertrekpunt voor de beklimming van de Machu Picchu

Een van de hoogtepunten van onze reis zou sowieso Machu Picchu worden.

Het overtrof alle fantasie.

We hadden er voor gekozen om als echte hikers te kiezen voor de benenwagen in plaats van de bus naar boven, iets wat resulteerde in de zwaarste ochtend van ons leven. Om 04:30 beginnen met 1700 traptreden verschillend van 50 cm tot 1 meter kwamen we na 2 uur klimmen boven aan. We konden het deze keer niet in ons eigen tempo doen omdat we de zonsopgang niet wilden missen. Het uitzicht vanaf de top was zo verbluffend dat we de moeheid en de spierpijn weer even vergaten en zijn begonnen met het nemen van tientallen foto's. Daarna nog een uur of twee rondgelopen door de ruines. Voor de terugreis naar beneden toch maar de bus gekozen en de rest van de dag gevuld met vervelen in Aguas Calientes. 's Avonds zaten we dan om 7 uur in de trein terug naar Cuzco. Waar we rond een uur of 23 dan ook aankwamen. De avond afgesloten met (heel wat) Cuba Libres om te vieren dat Willem zijn scriptie heeft afgerond met een hele dikke 8 en zo kwam aan de lange dag die bijna het klokje twee maal rond ging een einde.

Al met al 4 hele zware dagen, maar wel 4 om nooit meer te vergeten. Sommige foto's zijn al te bewonderen op facebook!!

Omdat we vergeten waren om ons verblijf in Cuzco te verlengen vertrekken we om 22:00 in de nachtbus richting La Paz, Bolivia!

Groeten Stephen