Bruisend La Paz en barre kou in Uyuni

Beste Schildknaapjes,

Zo gezegd zo gedaan zaten we 's nachts in een heerlijke nachtbus van 14 uur richting La Paz, Bolivia. In zo'n nachtbus gebeurt over het algemeen zeer weinig behalve als je de grens over moet. Wij gingen vlak bij Copacabana de grens over naar Bolivia waar het maar weer eens duidelijk werd hoe blij we moeten zijn dat we niet uit de VS komen. Omdat het beleid van de VS wat betreft de immigratie van toeristen ze (en dan bedoel ik Evo Morales) in het verkeerde keelgat is geschoten moeten de Amerikanen hier aan de grens 135 dollar toegangsgeld betalen in bepaalde briefjes. Sommige briefjes worden dan weer niet aangenomen en zo sta je als Amerikaan dan al gauw meer dan een uur te soebatten om binnen te komen. Voor ons waren het 4 stempels, een lange rij en nog een volle bladzijde in het paspoort. God bless Europe dan maar?

Eenmaal aangekomen in La Paz even uitgerust en een lunchtent gaan opzoeken. Op de terugweg naar het hostel zagen we prompt in een van de kleine hofjes een soort van feest aan de gang wat leek op een bruiloft. Zonder te aarzelen nog even naar binnen gekeken, onze nieuwsgierigheid bleef niet onopgemerkt en we werden bijna letterlijk naar binnen gesleurd om een biertje mee te komen drinken. Dat ene biertje werden er meer, en na het eten kwam de lokale sterke drank op de tafels. We moesten meedansen en werden voorgesteld aan een ieder die nog single was van onze leeftijd. Een briljant volksfeest voltrok zich en we kwamen maar niet weg. Uiteindelijk ook niet zo erg want het was echt top om tussen de locals mee feest te vieren, ons Spaans wat op te krikken en de heupen eens los te gooien ;)

Natuurlijk hebben we het hoogtepunt van La Paz niet overgeslagen, the most deadliest Road. De lonely planet (onze bijbel) raadt aan om een betrouwbare touroperator te zoeken en te zorgen dat je niet voor een kluitje in het riet wordt gestuurd. Veiligheid boven alles op een weg waar nog steeds jaarlijks 25 mensen naar beneden storten en waar nog niet heel lang geleden een bus met 100 inzittenden in het ravijn verdween. Wij gingen deze weg dan ook niet bereiden met een bus maar met mountainbikes. Rond een uur of 6 werden we opgehaald in het hostel en op weg naar het hoogste punt rondom la Paz. Hier begon het avontuur naar beneden. 64 km lang afdalen met snelheden rondom de 50 km per uur. De ravijnen schitteren langs je heen maar kijken kan niet want de weg zit vol met stenen en de concentratie is hard nodig. Elke fout kan immers fataal zijn ;)

Het nachtleven in La Paz is iets van een totaal andere orde. De backpackerscommunity begint in een van de zogenaamde party-hostels zoals Wild Rover en Loki Hostel en eindigt dan in de vroege uurtjes in een discotheek waar de gehele groep dan naartoe verhuisd. Uiteraard hebben wij ons ook hierin ondergedompeld.

Na de nodige ontspanning was het tijd om de Siberische kou in het zuiden van Bolivia te gaan ervaren. Na nog even te zijn "opgelicht" door een touroperator hadden we dan eindelijk een nachtbus naar het zuiden. Vroeg kwamen we aan en we waren aangewezen om de dag door te brengen in de letterlijk saaiste stad waar we ooit zijn geweest. Maar een boekje lezen en een beetje genieten van de beste service ter wereld van de bediening in Bolivia.

De volgende ochtend gingen we dan eindelijk op weg naar nog een hoogtepunt. De zoutvlakte van bijna 10 duizend vierkante kilometer die wordt ervaren als een soort van raar maanlandschap en er erg onwerkelijk uitziet. Overal waar je om je heenkijkt zie je alleen de witte ondergrond en de blauwe lucht erboven. Bizar!

Natuurlijk gebeurde bij ons weer hetgeen waar iedereen bang voor is, de auto ging midden op de zoutvlakte kapot. Onze bestuurder, zelf omgedoopt tot Willy, ging proberen hulp te halen en we stonden als gekken te zwaaien naar andere 4x4 jeeps die op kilometers afstand ons voorbij raasden. Gelukkig werd er zonder aarzeling hulp geboden en werd de accu gefixt. Zo konden we onze weg vervolgen naar het isla de Pescado. Dit was de plek waar we gingen lunchen. Een soort van oprijzend eiland midden in de witte omgeving. Vroeger was dit de bodem van een meer dat aan zee grensde en het eiland was dan ook doodgegaan en versteend koraal.

Na nog een paar uur rijden tussen de bergen en witte omgeving aangekomen bij onze eerste slaapplaats, een zouthotel. Een hotel, eerlijkheidshalve gezegdhebbende, gedeeltelijk gemaakt van zout. In de bizarre kou met termperaturen die terugliepen tot -20 graden (daadwerkelijke temperatuur, niet gevoelstemperatuur, die lag nog lager) geprobeerd nog een paar uur te kunnen slapen onder de vele dekens.

De volgende dag werd duidelijk waarom het zo koud was. Er was een zware sneeuwstorm rondom de grens met Chili en Argentinie. Deze grensovergangen waren dan ook gesloten. Gelukkig hadden wij ervoor gekozen om niet via Chili terug naar Peru te reizen maar gewoon via Bolivia. De tour werd om die reden dan ook ingekort.

De laatste dag, in plaats van het bezoeken van vele lagunes in de raarste kleuren stonden we op om 3 uur 's ochtends om terug te gaan naar het middelpunt van de zoutvlakte en daar de zonsopkomst mee te maken. Een fantastisch verschijnsel wat prachtige plaatjes oplevert maar wel erg koud is. 's Middags nog op Safari gegaan in de 4x4 Jeep op zoek naar Lama's en struisvogels, gelukkig niet zonder succes.

Na deze fantastische ervaring werd het toch echt tijd om weer eens wat warmer weer op te zoeken. Na ongeveer 24 uur bussen in net iets meer uur reizen zijn we dan nu weer terug in Peru. Over een aantal uurtjes gaan we richting Arequipa waar we misschien nog een berghike gaan doen van een aantal dagen waarna we doorreizen naar Ica en Huacachina om met buggies door de zandduinen te crossen en te gaan sandboarden.

Nog maar minder dan twee weken en het zit er alweer op! Geniet nog van de tropische warmte in Nederland, dan trekken wij nog een sjaal aan!

Groeten Stephen